اشعار

شیرخدا و لنگر عرش خدا، علی است           مـــرآت حـق و آینه حــق نما، عـلی است
در روز حشر، شافع امت محمد  است           باب النـجــات سلـسـلۀ انــبـیــا، علی است

بعد از وجود اقدس خـاتـم، حبیب حق            بر کل جنّ و انس و ملک، رهنما، عـلی است
اول کـــسی که دین نبی را قبول کرد            و آن دومیــن ز خـمـسه آل عبا، علی است
نـفـس نبــی و بــاب علوم محمد است            چارم نـفر که رفته به زیر کسا، علی است
گــر افــتـخـار دیگری از بهر او نبود           این افتـخــار بس که شه لافتی، عـلی است
در جنگ بدر و غزوه خندف، صف احد           مردی که بود در خور صد مرحبا، علی است
دست خدا که فـوق هـمه دست ها بود            دست علــی ولیّ خدا، مرتضی عـلی است

حق روز ازل کـل نِعــم را به علی داد            بین حکمـا حُکــمِ حَکَم را به علـی داد

معنای یدالله همین است و جز این نیست            کاتب که خـدا بود قـلــم را به علی داد

می‌خواست به تصویر کشد قدرت خود را            در معرکه شمشیر دو دم را به علی داد

عــمّـال شیــاطین همه ماندند تهی‌دست            تا احمـد مــحــمود عَلَـم را به عـلی داد

یـاران ولایت به خـــدا اهـل بهــشــتـند            الله کریـــم است، کــرم را به علـی داد

هر مــمـلکتی تابع فرمان امیـری است            ایــران، دلِ افتاده به غم را به علی داد

از نسل علی یک علی آمد به خـراسان            یعنی که خدا کـــل عجم را به علی داد

کوچک‌تر ازآن است عجم فخر فروشد            گــو حیــدری‌ام، یار دلم را به علی داد

سبقت بگـــرفت اُمّ عـــلی ز اُمّ مسیحا             روزی که خــدا حق قدم را به علی داد

مملوک ببین مالک دین در شب میلاد             تنظیم سند کـرد و حرم را به علــی داد

بودی همه اشراف عرب طالب زهرا             طــه گُـهر عهـــد قِــــدَم را به علـی داد

بگذاشت کف فاطمه را بر کف حیـدر             با فاطمه شش دانگ ارم را به علی داد

از یُمن همین وصلت فـرخـنده کلامی             حــق زینب آزاده ‌شیـم را به عــلـی داد

شاهد کل الجمال ایـــزد یکتـــا عـلیـست          پرتو اشـــراق آن پیدای ناپیــدا علیست

معنی فرقان فروغ ملک جان فخـرجهان          شاهد ایمان شه امکان مه بطحا علیست

سر مطلق والـی حق پیشوای مـاخـــلـق          کاشف اسرار قرآن راز ما اوحی علیست

بلبـــل گویـای اســـرار گــلسـتـان وجود          سر سبحان شاه ایمان ماه او ادنی علیست

برهمه خوبان عالم قبله گاه رحمت اوست          جمله پاکان جهان را سرور ومولی علیست

در صف احزاب میر بر همه امت امام          نزد خاصان ( کان عهدالله مسئولا ) علیست

تکیه گاه وی سریر «هل اتی» در قرب دوست          زانکه درحب خدا آن فرد بی همتا علیست

بر سر از سلطان عــزت یافت تاج انما          آری ایمان را نگهبان درصف هیجا علیست

نـزد دانــا بـاطــن ( اِنّــا هَـدیناهُ السَبیل )          پیش اهل دل بهشت و کوثر وطوبی علیست

آدم ونوح وخلیل ویوسف ویعقوب وهود          صالح و شیث و شعیب وموسی وعیسی علیست

در کتاب آفــرینش سورۀ تــوحید  عشق          درحساب اهل بینش عروة الوثقی علیست

آنکه بذر معرفت در مزرع دلها فشــاند          از لســان الله نــاطق منطق گویـا علیست

در لب عیسی دم جان بخش و در طور کلیم          شـعلۀ انّی انَــا الله  و یَـدِ بیــضا علــیست

ازهمه خاصان حق آنکس که بنماید به صدق          امــتــثال سَبِّح اسـمِ رَبک الاعـلی علیست

در عـروج عشق و معراج نبوت همسفر         با همایون شاه سُبحانَ الذی اَسری علیست

هَل اَتی قدر و سَلونی علم و لاهوتی مقام          ملک دیـن را تاجدار لا فتی الا، علیست

صاحب  ســر ولایت در گه علم نــبــی          باب سبطین رسول وهمسر زهرا علیست

کشور اَلیَـــوم اَکـمَـــلتُ  لَکُم را شهریار         بر سَریر ما عَبَدتک شاه بی هـمتا علیست

معنی نور علی نور است قلب مرتضی          صورت زیبای عالم را بهیـن معنا علیست

آنکه درهفت آسمان زد پرتو مهرش علم          زان فروزان گشت خورشید و مه جوزا علیست

در ثنای شه الهـی گفت با روح الــقدس          شــاهــد کـــل جمـال ایـزد یکـتـا علیست